W „Rzeczpospolitej” ukazał się ciekawy artykuł na temat przyczyn tak dużej ilości nieważnych głosów oddanych w ostatnich wyborach. Autor – Andrzej Nogal – postuluje, żeby urzędnicy którzy opracowują procedurę głosowania skorzystali z doświadczeń prywatnych firm, wprowadzających nowy produkt na rynek. Na przykład – gdy firma produkująca oprogramowanie komputerowe chce rozpocząć sprzedaż nowego programu, bada, czy konsumenci będą umieli go bez problemów obsługiwać. Co z tego, że taki program będzie posiadał mnóstwo pożytecznych funkcji, skoro użytkownicy nie będą umieli z nich korzystać?
Gdyby przed wyborami przeprowadzano podobne badania sprawdzające poziom zrozumienia przez wyborców procedur związanych z głosowaniem, można by było opracować karty do głosowania, które by nie sprawiały aż takich problemów „przeciętnemu Kowalskiemu”.
.
Moim zdaniem takie badania funkcjonowania przepisów w praktyce powinny być prowadzone nie tylko w przypadku prawa wyborczego. Na pewno by się przydało skontrolować, czy typowy klient dewelopera rozumie, na czym polega procedura zawierania umów deweloperskich.
.
Przykładowo – w ustawie deweloperskiej uregulowano, w jaki sposób deweloper powinien zapoznać potencjalnego klienta ze swoją ofertą. Procedura ta została opracowana przede wszystkim przez prawników, którzy posługują się językiem średnio zrozumiałym dla przeciętnego konsumenta. I śmiem twierdzić, że przynajmniej część twórców ustawy nigdy nawet nie była w biurze firmy deweloperskiej, więc i rozwiązania przyjęte w ustawie ładnie wyglądają na papierze, ale trudno je wprowadzić w życie.
Mam na myśli nałożony na deweloperów obowiązek przekazania potencjalnemu klientowi prospektu informacyjnego wraz ze wzorem umowy deweloperskiej, i wszystkie konsekwencje, jakie ze sobą niesie wykonanie (lub niewykonanie) tego obowiązku.
.
Otóż ten sposób zabezpieczenia praw klientów dewelopera jest często niezrozumiały dla klientów, budzi ich nieufność i irytację, a niekiedy nawet powoduje, że podejrzewają oni dewelopera i/lub notariusza o próbę oszustwa!
Wiem, bo często dostaję w tej sprawie pytania od zdezorientowanych czytelników.
.
Zanim napiszę, jak ta kwestia wygląda w praktyce, przedstawię jej teoretyczne założenia – opracowane przez twórców ustawy deweloperskiej.
.
Zgodnie z ustawą deweloperską, deweloper ma obowiązek doręczyć Ci prospekt informacyjny wraz z załącznikami, jeśli jesteś zainteresowany zawarciem umowy deweloperskiej. Do załączników, które dołącza się do prospektu, zalicza się m.in. wzór umowy deweloperskiej stosowany przez danego dewelopera w przypadku danej inwestycji.
Teraz – przynajmniej w założeniu ustawodawcy – powinieneś w zaciszu domowego ogniska zapoznać się z treścią prospektu, wzoru umowy itd.
Jeśli zdecydujesz się na dane mieszkanie, będziesz podpisywał z deweloperem umowę deweloperską – czyli akt notarialny, którego treść będzie identyczna z treścią wzoru, który dostałeś wcześniej do akceptacji (oczywiście wzór zawiera pewne luki, które będą uzupełniane dopiero przy podpisywaniu umowy – np. data jej zawarcia czy dane osoby, która będzie reprezentować dewelopera przy zawarciu umowy).
.
Idea tego pomysłu jest taka, żeby treść umowy deweloperskiej, którą podpisujesz, była już Ci znana i przez Ciebie zaakceptowana. Krótko mówiąc: żeby nie podsunięto Ci do podpisu umowy o treści innej niż ta, którą czytałeś wcześniej. Co prawda notariusz ma obowiązek odczytać umowę i upewnić się, czy ją rozumiesz i zgadzasz się na jej warunki – ale trudno od Ciebie wymagać, żebyś pamiętał, że na 12. stronie umowy 3 słowa są inne niż we wzorze, i żebyś wyłapał taką zmianę.
Brzmi rozsądnie, prawda?
Tyle teorii. Tutaj znajdziesz jeden z przykładów na to, że nawet tak korzystne dla kupujących rozwiązanie spotyka się z nieufnością.
.
.
{ 0 komentarze… dodaj teraz swój }